Στημένος στην καλύτερη γωνία, με θέα και απόσταση αναπνοής από το βαμμένο τραπεζάκι (μπλε-πράσινο-κόκκινο κτλ), μπανάροντας και πουλώντας τον αέρα που σου έχει εμφυσήσει η παράταξή σου είσαι έτοιμος να δώσεις τα φώτα σου στα ανυποψίαστα νεόφερτα μυαλά που προσπαθούν να αφουγκραστούν το βάθος της επιβράβευσης για τις θυσίες που υπέστησαν. Στημένος στην καλύτερη γωνία, με θέα και απόσταση αναπνοής από το βαμμένο τραπεζάκι (μπλε-πράσινο-κόκκινο κτλ), μπανάροντας και πουλώντας τον αέρα που σου έχει εμφυσήσει η παράταξή σου είσαι έτοιμος να δώσεις τα φώτα σου στα ανυποψίαστα νεόφερτα μυαλά που προσπαθούν να αφουγκραστούν το βάθος της επιβράβευσης για τις θυσίες που υπέστησαν.
Τσακαλίστικη ρητορεία, αυτοπεποίθηση για την ικανότητα να υπάρχεις μέσα από το τίποτα και ικανοποίηση από το εύκολο προσπέρασμα των απαιτήσεων του σήμερα, για ένα αύριο που μόνο με συμβιβασμό θα σου κλείσει το μάτι. Ποτέ δεν είχες την ευκαιρία τόσο γρήγορα να αυτοθαυμαστείς επειδή δέχτηκες κάτι που κάποιοι δεν επιτρέπουν την είσοδό τους σε αυτό ούτε σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Δαπ Πασπ Κνε Εαακ, μια ζωή προσπαθώντας για το καλύτερο με ένα μυστηριακό τρόπο πετυχαίνοντας το χειρότερο. Είναι ακόμα εκεί. Βάζουν πρώτο στη σειρά αυτόν που θα πει "δε βαριέσαι" και χαμογελούν από συνήθεια, αποπνέοντας μια θλίψη για τα πληγωμένα ιδανικά που κλείστηκαν στην μοναξιά τους για να μην φθαρούν και αυτά από το εύκολο.
Το ελληνικό πανεπιστήμιο ένα πολύχρωμο ουράνιο τόξο χρωμάτων, ουράνιο τόξο ψεύτικο όσο και το χρυσάφι που περιμένει στην αρχή του.
Όσα δεν έσπασα στο ξέσπασμά μου επάνω όσα δε φώναξα γιατί δε θα μου έδιναν αυτό που ήθελα να ζήσω, γράφω εδώ χωρίς να περιμένω κάτι σύντομα να αλλάζει. Ξέρω ότι και αύριο θα είναι όλοι αυτοί κάπου αλλού εκεί έξω και θα πρέπει να αντέχω στα βίτσια που σαν ομάδα μου επιβάλλουν. Τίποτα όμως δεν έχει νόημα χωρίς χιούμορ και εγώ μέσα μου και πάλι θα γελάω σιωπηλά, γέλιο με δάκρυ, δάκρυ που θα γεννιέται από την ευχή για μια αλλαγή.
Όσες φορές έκανα προσπάθεια να μιλήσω με έναν από εσάς, χωρίς να μου το πει ευθέως μου απάντησε ότι ο δρόμος αυτός είναι επιλογή της μη αυτοπεποίθησης. Είναι ο δρόμος που η κοινωνία έβαλε την πινακίδα "προς την επιτυχία-ταχείας κυκλοφορίας".
Χειροκροτείς χωρίς να ξέρεις, μολύνεις έναν χώρο νομίζοντας ότι είσαι αναγκαίο κακό. Δεν έχεις απαντήσεις, μόνο αναπαράγεις χωρίς να δημιουργείς. Και το πιο αστείο, γκρινιάζεις για όσα βλέπεις γύρω σου να μη σου αρέσουν. Γκρινιάζεις φωνάζεις χλευάζεις βρίζεις υποτιμάς, δεν ακούς μα θες να ακούγεσαι.
Ας διεκδικήσουμε το πανεπιστήμιο που μας αξίζει. Κανείς δε μας το δώσει αν δε το ζητήσουμε. Οφείλουμε να φτιάξουμε εμείς το σχέδιο και όχι να ακολουθούμε με στείρο τρόπο τις αποφάσεις άλλων για εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου